علاوه بر تئوری نیازهای سرمایه ای^[۲۶]، تحقیقات پیشین نیز از تئوری­های علامت­دهی و نمایندگی استفاده کرده ­اند تا انگیزه­ های مدیران را برای افشا بررسی کنند (جن سن و مک لین ^[۲۷]۱۹۷۶ ، موریس ۱۹۸۷ ). تئوری علامت­دهی مشکلات مرتبط با عدم تقارن اطلاعاتی در بازارها را بررسی می­ کند و توضیح می­دهد که چگونه این عدم تقارن را ‌می‌توان کاهش داد در صورتی­که گروهی که اطلاعات بیشتری دارد آن را با دیگران سهیم کند. این تئوری بر این فرض استوار است که شرکت­ها اطلاعاتی دارند که سرمایه گذاران ندارند. اگر سرمایه ­گذاران هیچ اطلاعاتی ‌در مورد یک شرکت خاص نداشته باشند و تنها درک کلی داشته باشند، تمام شرکت­ها را به یک قیمت ارزش گذاری ‌می‌کنند، که همان درک میانگین آن­ها از آن شرکت­ها است. مدیران شرکت­های با کیفیت­تر با افزایش ندادن میزان افشای خود فرصت­ها را از دست می­ دهند چرا که اگر سرمایه گذاران این کیفیت بالاتر را می­دیدند احتمال داشت شرکتشان با قیمت بیشتری ارزش­گذاری می­شد. در این هنگام مدیران شرکت­هایی با کیفیت پایین­تر فرصتی برای کسب سود دارند. از این رو شرکت­هایی با کیفیت بالاتر برای باقی ماندن در بازار انگیزه ای جز اینکه بتوانند کیفیت برتر خود را برای سرمایه ­گذاران آشکار سازند و قیمت سهام خود را افزایش دهند. این آشکارسازی توسط افشا انجام می­ شود. همچنان که شرکت هایی با کیفیت بهتر افشا ‌می‌کنند، سرمایه گذاران فرض ‌می‌کنند که تمام شرکت­های باقیمانده دیگر کیفیت پایین­تری دارند، ‌بنابرین‏ قیمت میانگین آن­ها مجدداً به صورت نزولی ارزش­گذاری می­ شود. سپس بهترین شرکت­های باقیمانده تلاش ‌می‌کنند که خود را بشناسانند. فرایند علامت دهی همینطور ادامه می­یابد تا زمانی که شرکت­ها یک افزایش در قیمت داشته باشند که بیشتر از هزینه های علامت دهی است. برای اینکه شرکت­ها مؤثر باشند باید از علامت­های معتبر و موثق استفاده کنند (موریس^[۲۸]، ۱۹۸۷).

هوگز^[۲۹] (۱۹۸۶) افشا را به عنوان علامتی از ارزش­های شرکت می­بیند، زمانی که عدم تقارن اطلاعاتی زیادی بین سرمایه گذاران و یک شرکت‌ وجود دارد. او بر این عقیده است که مدیران شرکت­ها می ­توانند از افشا برای علامت دهی ارزش شرکت به سرمایه گذاران استفاده کنند. این علامت­ها برای سرمایه گذاران معتبر هستند چون کیفیت یک شرکت را ‌می‌توان به سادگی بعداً مشاهده و نظارت کرد. تحقیق هوگز نشان می­دهد که عدم تقارن اطلاعاتی به مدیران انگیزه می­دهد که ارزش شرکت خود را از طریق افشا بیان کنند تا شرکت خود را از آن­هایی که کیفیت پایین­تری دارند مجزا نشان دهند.

علاوه بر تئوری علامت دهی، ادبیات موجود درباره افشا از تئوری نمایندگی استفاده می­ کند تا انگیزه های افشای مدیران را توضیح دهد (موریس ۱۹۸۷). تئوری نمایندگی درباره رفتار سهام‌داران و مدیران در نقش­های مرتبط آنان به عنوان مالکان یک شرکت و اداره کنندگان یک شرکت است. این تئوری مشکلات برخواسته از زمانی که سهام‌داران به مدیران بابت ارائه خدماتشان و بعلت جدایی بین مالکیت و مدیریت اتکا ‌می‌کنند را توضیح می­دهد (جنسن و مک لینگ، ۱۹۷۶). اگر هر دو طرف بخواهند برای سود و منفعت خود عمل کنند، تضادی بین سهام‌داران و مدیران روی خواهد داد. به دلیل این تضاد منافع، هزینه های نمایندگی (کارگزاری) روی می‌دهند. ‌بنابرین‏ یکی دیگر از انگیزه های مدیران جهت کاهش هزینه های نمایندگی افشای بیشتر اطلاعات حسابداری است. (موریس ۱۹۸۷).

۲-۲-۲- مربوط بودن ارزش اطلاعات حسابداری^[۳۰]

وجه مشترک تعاریف ارائه شده از ارتباط ارزشی یا مربوط بودن از منظر ارزش گذاری در ادبیات حسابداری، وجود رابطه معنادار آماری میان اطلاعات حسابداری و ارزش بازار حقوق مالکان است (بیور^[۳۱]، ۲۰۰۲). از سوی دیگر، با وجود اینکه قدمت آزمون رابطه آماری مذبور به آثاری چون هوریگان^[۳۲] (۱۹۶۶) و میلر و مدیگلیانی ^[۳۳](۱۹۶۶) باز می­گردد، اصطلاح مربوط بودن ارزش^[۳۴] برای اولین بار توسط امیر و همکاران^[۳۵] (۱۹۹۳) مورد استفاده قرار گرفته است.

هدف حسابداری فراهم آوردن اطلاعات مالی برای استفاده کنندگان، در جهت کمک به بهبود فرایند تصمیم ­گیری ‌می‌باشد، در حالی­که هدف از انجام تحقیقات و مطالعات حسابداری ارزیابی مفید بودن اطلاعات برای سرمایه ­گذاران و سایر استفاده کنندگان ‌می‌باشد. صورت­های مالی منابع بسیار مهمی از اطلاعاتی می­باشند که سرمایه گذاران در تصمیم ­گیری­های مربوط به سرمایه ­گذاری به آن نیاز دارند (هادی^[۳۶] ، ۲۰۰۶). رفرنیر و دمانتیر^[۳۷] (۲۰۰۸) بیان نمودند، در صورتی داده ­های حسابداری، معیار مناسبی درباره عملکرد شرکت هستند، که اثر آن­ها بر روی قیمت سهام مشاهده شود. در آن صورت آن­ها ارقام مربوطی بوده و استفاده از این داده ها، اطلاعات مربوطی درباره ارزش شرکت فراهم می­ کند که ارتباط تنگاتنگی با قیمت­های بازار دارد.

واضح است که مربوط بودن ارزش یک صورت مالی، توانایی آن جهت تأیید یا تغییر انتظارات سرمایه ­گذاران از ارزش شرکت است. اگر سهام شرکت در میان سرمایه ­گذاران داد و ستد می­ شود، قیمت بازار آن سهام باید انتظارات عموم سرمایه گذاران را از ارزش خلاصه کند. ‌بنابرین‏ مربوط بودن ارزش صورت­های مالی می‌تواند توسط واکنش در قیمت بازار هنگامی که ارقام حسابداری منتشر ‌شده‌اند، اندازه ­گیری شود. این امر دلالت بر این نیست که ارزش­گذاری سهام تنها هدف صورت­های مالی است، اما چنان که توسط بارث و همکاران^[۳۸] (۲۰۰۱) ذکر شده است، مرکز توجه عمده ی SEC ^[۳۹] و ‌بنابرین‏ FASB ^[۴۰] ، بر سرمایه گذاران سهام است.

سودمندی اطلاعات مالی برای سرمایه گذاران می ­تواند توسط ارتباط آماری میان داده ­های حسابداری و ارزش­های بازار سرمایه ( قیمت­ها و بازده های سهام) به بهترین نحو اندازه ­گیری شود. این چنین، یک ارتباط، پی­آمد رفتارهای سرمایه گذاران را بیشتر از وقتی که فقط نظرات و اعتقادات آن­ها بر مبنای پرسش نامه ها و مصاحبه­ ها جمع‌ آوری می­ شود، منعکس می­ کند (دماش^[۴۱] ،۲۰۰۷).